Dutch broadcaster De Correspondent interviewed scientist Robbert Dijkgraaf. In that interview he mentions the difference between the mindset of an artist and of a scientist. The designing researcher versus the explanatory researcher – in my own words. It is a certain style that you are taught at art school versus university. A scientist first wants to understand it all according to universal methods and make the picture fit, while an artist explores it for himself and makes it his own. Listen to this interesting interview yourself [in Dutch], or read the transcript of a part of the interview that I find most relevant to my research.
Citaat – Tussen circa 10:00 en 15:00:
Robbert Dijkgraaf: “It is always the human being who imagines things that are not there, and then creates them. […] The truly great art is able to express the image that is only in the artist himself or herself, which he or she is the only one who takes it up, and no one else will ever do it, […] and then finally create it and share it with us […] It [art, lw] has that enormous freedom, and I had not tasted that in science.” […]
Lex Bohlmeijer: “Have you become a better scientist because you were an artist for a while?”
Robbert Dijkgraaf: “Well, a different one. My big problem in science is that you understand it all, you can get A’s on exams, but okay, what is the next step? And precisely because you want to understand it all like this, you think ‘oh, it all fits perfectly’. But then it fits perfectly, and then what? And you actually have to taste that frayed edge of science. Like, wait a minute, it’s all wrong and they’re doing nothing. .. Well, then at a certain point you think: I can do that too. I’m going to participate. And that’s something I learned a lot at art school. You can still create, it suddenly turns out, and that was very liberating. And for me it was really that feeling of you have a blank sheet of paper and you can just write something down. It’s not about what you create, it’s about exploring something for yourself and making it your own. And I’ve always tried to maintain that mindset after that. [….] That freedom.”
In Dutch:
Robbert Dijkgraaf: “Het is toch altijd de mens die zich dingen verbeeldt die er niet zijn, en dan maakt. […] De echte grote kunst is in staat om het beeld dat alleen in de kunstenaar zelf zit, wat hij of zij als enige oppakt, en nooit iemand anders zal doen, […] en het dan uiteindelijk te maken en met ons te delen. […] Het [kunst, lw] heeft die enorme vrijheid, en die had ik niet geproefd in de wetenschap.”
[…]
Lex Bohlmeijer: “Ben jij een betere wetenschapper geworden doordat je een tijdje kunstenaar bent geweest?”
Robbert Dijkgraaf: “Nou, wel een andere. Mijn grote probleem in de wetenschap is dat je het allemaal wel goed begrijpt, tienen kunt halen van tentamens, maar okee, hoe kun je nu verder? En juist omdat je het allemaal zo wilt begrijpen, heb je ‘oh, het past allemaal perfect’, maar dan past het perfect, maar wat dan? En je moet eigenlijk die rafelige rand van de wetenschap proeven. Van ja, wacht even, het klopt allemaal niet en ze doen ook maar wat… Nou, dan denk je op een gegeven moment: ik kan dat ook. Ik ga meedoen. En dat is iets wat ik heel erg op de kunstacademie heb geleerd. Want daar word je gewoon van begin af aan in het diepe gegooid. En dan kan je best nog wel een baantje trekken, blijkt ineens, en dat was heel erg bevrijdend. En voor mij was echt dat gevoel van je hebt een leeg vel papier en je kan er gewoon wat opschrijven. Het gaat er niet om wat je maakt, het gaat erom dat je eigenlijk voor jezelf iets verkent, en dat je het eigen maakt. En die houding heb ik daarna eigenlijk altijd wel proberen vast te houden. [….] Die vrijheid.”
